Toen Tessa mij haar idee over het maken van foto’s tijdens de bevalling voorlegde was ik erg sceptisch. Zo’n intiem moment van ons leven wilde ik niet zomaar met iemand delen. Omdat ze deze wens al lang koesterde respecteerde ik haar keuze.
Tijdens het kennismakingsgesprek raakte we snel vertrouwd met Barbara en ik stelde me in op haar aanwezigheid.
Op het moment dat Tessa aangaf buikpijn te hebben op vrijdagavond 6 oktober, dacht ik eerst een hele tijd dat het broodje kebab dat we een paar uur daarvoor waren gaan eten haar verkeerd gevallen was. Ze gaf aan pijn te hebben maar kwam nog heel rustig en relaxed over. Nadat ik wist dat ze Barbara (en ook de verloskundige) gebeld had realiseerde ik me dat het echt begonnen was.
In het ziekenhuis verstreken de uren en we hadden veel aan de aanwezigheid van Barbara. Het feit dat ze zelf ook kinderen heeft en op bepaalde momenten precies wist wat er gebeurde stelde me erg gerust.
Net voordat we naar de operatiekamer gingen was het allemaal heel spannend. Op dat moment realiseerde ook Barbara zich dat. Barbara was het merendeel van de tijd aanwezig als mens en niet als fotograaf.
Ik ben achteraf ontzettend blij dat we ervoor kozen om de bevalling vast te laten leggen en ik zou tegen alle twijfelende papa’s willen zeggen dat je er niet te lang over moet nadenken. Achteraf spijt hebben dat je het niet gedaan hebt is zonde en we hebben helemaal niet in de gaten gehad dat er foto’s gemaakt werden. Iets dat je waarschijnlijk ook wel aan de foto’s ziet.
Niet twijfelen! gewoon doen!
Groetjes Iwan